Wnuczka Raguela

autor zdjęcia: Mirosław Owczarek

źródło: Plus Minus

źródło: Plus Minus

Krzysztof Koehler „Wnuczka Raguela" Wydawnictwo M, 2014

„Wróciła do tej samej nocy, kiedy on wyjechał, a ona godziny spędziła przed obrazem Najświętszej Panienki, bijąc prawie głową o podłogę i żebrząc o litość. Ale nie została wysłuchana, w inną raczej przyszłość popychał ją wyrok Wiecznie Miłującego Ojca". Fragment powieści, która ukazuje się właśnie nakładem Wydawnictwa M.

Jeszcze kilka dni deszczy. Światła na cmentarzu. Wychodził z miasteczka, mając rozświetlony cmentarz po lewej ręce. Szedł wzdłuż kamiennego muru sięgającego do jego piersi. Kamienie połączone zaprawą, zakończone daszkiem. Więc mógł spokojnie obserwować ruch ludzi wokół nagrobków. Zapalanie świeczek, zniczy. Wycieranie nagrobków. Stanie nad grobami. W grupkach, po kilka osób. Samochody parkujące wciąż i odjeżdżające, trzaskanie drzwi. Tłoczne wysiadanie z ciemnego wnętrza. Otwieranie parasoli. Otwieranie drzwi, wciskanie się do ciemnego wnętrza. Płaszcze, futra ociekające wodą, nasiąkłe wilgocią. Upychanie się. Zatrzaskiwanie drzwi. Zapuszczanie silników. Widział ich, wyobrażał sobie, jak jadą stłoczeni uliczkami miasteczka, znowu gramolą się na zewnątrz. Pewnie otrzepują, strząsają z butów cmentarne błoto. W chaosie rozmów. Rozgwarze, cieple domów, zasiadają za stołem. Wyobrażał sobie chorobliwie ich postaci przy zastawionych stołach. Facetów nalewających wódkę do kieliszków. Wszystko to jakieś wyraźne, za wyraźne, za blisko przed jego oczami.

Od cmentarza, rozświetlonego blaskiem zniczy, biło ciepło. Ciemny, stearynowy dym. Zapach i ciepło – jak żywego zwierzęcia leżącego w ciemności. Jakiegoś łagodnego przeżuwacza leżącego na boku, emanującego stearynowym zapachem i spokojnym ciepłem żywego stworzenia....